Mašina-proteza i mašinski spojevi

Čini se da se to dogodilo negde u osamdesetim godinama XX veka, ali su centralni događaj bili studentski protesti iz maja 1968. Šta se to bitno desilo u Majskim protestima? Nije ovde reč samo o sukobu generacija, niti o smeni istorijskih prilika, radi se o jednom potpuno novom tipu društvene kontrole koji od velikih skupova prelazi na male serije i od makronivoa dolazi do mikrostrukture. Istovremeno, sve manje se govori o mobilizacija masa, a sve više je u pitanju implozija stvari i događaja. Nesumljivo je da su svemu tome doprinele i nove tehnologije (informacije i telekomunikacije). Radi se o jednom poricanju kretanja, a samim tim i putovanja kao takvog. Razvoj vazdušnog saobraćaja i pojava brzih vozova, u kombinaciji s novim tehnologijama, stvorili su jedan svet "brzine" i informatičke revolucije. Ukoliko se sada vratimo Zenonovim paradoksima zapazićemo jednu zanimljivu pojavu da je kretanje nemoguće ukoliko beskonačno delimo jedan od parametara, bilo prostor ili vreme. Ah

Nakon Drugog svetskog rata Evropa je bila podeljenja na zapadni i istočni blok (vojni savez). U istočnom bloku je dominirala marksistička ideologija, u zapadnom ideologija slobodnog tržišta. Međutim, ono što je njima bilo zajedničko jeste militantna logika kojom su legitimisali svoje geostrateške ciljeve. Bez obzira na ideološke razlike činilo se da su oba bloka težila ka tome da nauku i tehniku iskoriste u vojne svrhe. Kao što je prioritet u prirodnim naukama dobila atomska fizika tako je u socijalnoj teoriji vladao funkcionalizam. U Americi je funkcionalizam Parsonsa (1902–1979) i Mertona (1910–2003) bio podjednako uticajan kao u Rusiji marksizam-lenjinizam. Oba sociološka učenja su tražila legitimitet na naučnim osnovama (društvene zakonitosti), a centralno mesto u obe teorije bio je pojam društvene integracije, iako je formalno marksistička teorija više stavljala naglasak na društvene sukobe. Funkcionalisti su društvenu integraciju shvatali kao jedinstvo četiri funkcije: adaptacije

Čini se da je raskid između kapitalizma i umetnosti bio neminovan i on se događa s pojavom umetničke boemije. Umetnik bira treći put: on odbija da proizvodi nacionalnu ideologiju, niti želi da učestvuju na tržištu. Od figure genija umetnik se spušta do figure dekadenta, a suština dekadencije je u tome da razbija postojeće umetničke šablone i tako otvara mogućnosti za nove stvaralačke forme. Iz te kritičke pozicije umetnika je proizašla nova umetnost, bilo da su je porodili društveni pokreti (radnički i feministički pokret) ili da je bila izraz otpora oficijalnoj ideologiji (simbolizam, modernizam, umetnička avangarda itd.). Dadaizam je svoj prezir prema običnom iskazao i kao kritiku rata. Odbijanje da se učestvuje u nacionalnoj klanici je dadaiste odvelo traženju smisla izvan logičkog sadržaja. Ukoliko su logičko mišljenje i tehnološki napredak učestvovali zajedničkim snagama u ratnom nasilju, utoliko je obaveza umetnosti bila u tome da izmisli jezik koji više neće imati nikakvu logič