Mašina-proteza i mašinski spojevi

Ekranizacija romana Dobrice Ćosića “Vreme zla” čini se da nije izazvala naročitu pažnju kritičke publike, niti se o tome naveliko pisalo u štampi. Nešto slično se dogodilo i sa ekranizacijom Draškovićevog romana Aleksandar od Jugoslavije. Moguće da je jedan od razloga i taj što su ove serije emitovane na TV Nova S, koja u establišmentu slovi za opozicionu televiziju, te im se zbog toga i ne daje puno prostora u režimskih medijima. Moguće da bi situacija bila potpuno drugačija da su ove serije emitovane na javnom servisu, tada bi one izazvale mnogo vise komentara, a to je redovno slučaj kada se otvore pitanja iz nacionalne istorije prema kojima nismo nimalo ravnodušni. Čini se da je serija “Vreme zla” zaslužila da se o njoj kaže po koja reč. Elem, serija je snimana na dva nivoa – i to domaćim režiserima prilično polazi za rukom ukoliko se sagledaju i druga, relativno škorašnja ostvarenja, npr. Dnevnik profesora Miškovića, Crna svadba – jedan nivo prati savremenost aktera serije (početak

od Humboltovog univerziteta do Bolonjske reforme Šta je to bolonjska reforma? Izgleda da evropska reforma visokog školstva u potpunosti transfromiše Humboltov univerzitet. Na koji način? Većina zagovornika i kritičara ovog procesa se slaže u jednom: bolonjska reforma ima za cilj da uvede tržišni princip na univerzitet. Međusobne razlike u mišljenju nastaju kao posledica vrednosnog stava koji svaka od ovih stana zastupa zavisno od toga da li daje pozitivnu ili negativnu ocenu sprovođenja ovih reformi. U šuštini šta se novo desilo sa bolonjskom reformom? Ova reforma predstavlja transformaciju znanja iz fordizma u postfordizam. Ranije smo videli da su osnovne karakteristike fordizma bile sledeće: produktivnost rada, masovna proizvodnja i stalni radnik. Sa druge strane, u postfordizmu rad za trakom sve više zamenjuje rad u manjim grupama, tehnološki proces proizvodnje se usavršava, a radnik dobija nesiguran status – mobilnost, fleksibilnost i prekarijarnost su tri osnovne odlike postfordi

a) uvod U svojim beleškama iz zatvora Gramši pravi razliku između dva tipa intelektualca: tradicionalnog i organskog. Na čemu se zasniva ova razlika? Tradicionalni intelektualac istorijski zauzima položaj slobodnjaka "grčkog i istočnjačkog porekla" u Rimskom carstvu. Iz toga razloga ova populacija sebe ne doživljava kao rimskog građanina, zbog svog stranog porekla, nego kao građanina sveta (kosmopolitizam). Kasnije se ova razlika produbljava između germanskog ratnika i romanizovanog intelektualca, koji u odnosu na prvog ima status sličan onome koji je posedovao rimski slobodnjak stranog porekla u odnosu na rimskog građanina. U toku Renesanse i kasnije, u Italiji tradicionalni intelektualac postaje oličenje univerzalnih i kosmopolitskih vrednosti. On teži za tim da sebe sagleda u sklopu šire ljudske zajednice, nezavisno od regionalnih partikularnisti. Upravo zbog toga ovakav tip intelektualca je bio stalna pretnja po ujedinjenje Italije, jer je sebe doživljavao kao građanin